Tegenover ieder legendarisch succes staat ook een grandioos falen. Zo hebben festivallegendes Gemma Veel en Peter van der Meulen – (mede)organisatoren van Valtifest – een inboedel aan op-je-bek-anekdotes om (meubel) stuk om te gaan. Dit zijn de allerbeste verhalen.
In de aanloop naar Valtifest praten Peter en Gemma over magistrale festivalmissers tijdens hun loopbaan als festivalbedenkers. Gemma: ‘Want hoe fout het ook gaat, er is maar één reactie mogelijk. Heel hard lachen! Je kan het toch niet terugdraaien.’
Een condoom blamage
Peter: ‘Tijdens de It’s a Religion editie van Valtifest werd de openingsshow gesponsord door Durex. Een dominee zou God aanroepen en een helikopter zou condooms met parachuutjes over het publiek uitstrooien. Er was geoefend, de vergunningen waren geregeld en mensen hadden met de hand duizenden parachutes aan condooms gebonden. Toen kwam het moment. De dominee riep God en de helikopter gooide alle condooms eruit, nét op het moment dat er een enorme windvlaag langs raasde. Alle condooms, hupsakee, achter het hek, op het naastgelegen bouwterrein geblazen. Bouwvakkers hebben nog wekenlang condooms lopen rapen. Het publiek zag alleen iets lullig uit het ruim van de helikopter waaien.‘
Mister Methane: de darm-omdraaiende petomaan
Peter: ‘Soms denk je dat een act leuk is. Maar vindt het publiek het te smerig voor woorden. En níet leuk. Zoals de petomaan Mister Methane. Een petomaan is iemand die zijn darmkanaal zó goed kan beheersen dat hij bijvoorbeeld liedjes kan fluiten met zijn aars. In Engeland deed Mister Methane mee aan Britain’s Got Talent. Hij lag er in de eerste ronde uit, maar hij mocht van ons Manifesto openen met een ruft. Gemma: ‘Alleen, wij hadden hem verkeerd geinstrueerd. Hij moest met één wind een kaars uit blazen. In plaats daarvan deed hij een act van twintig minuten! Het was te tenenkrommend voor woorden. Hij nam zichzelf bloedserieus en zag de humor van zijn eigen act niet in. Het publiek vond het walgelijk, draaide de rug naar het podium. Daar sta je dan. In een vol Paradiso.’
Het filthy Griekse mannetjes debacle
Peter: ‘Club Filth was een terugkerend feest voor kledingmerk Gsus. In Athene was het thema Welcome Home Sailor.’ Gemma: ‘Wij besloten het Rotterdamse Katendrecht na te bouwen. In de fabriekshal maakten we een tippelzone met namaakhoeren. De producent zou sexy ‘hoerige’ modellen regelen, maar kwam aanzetten met moekes met hoofddoeken. Dus gingen we zelf maar achter het raam staan. Eerder die dag was de klant bang dat het event niet vol zou raken. Daarom had hij op de radio gezegd: ‘Iedereen is welkom én de drank is gratis’. Daklozen waar je ‘u’ tegen zegt, stonden met open mond te kijken en betastten onze vrouwelijke collega’s, omdat ze dachten dat ze échte prostituees waren! Toen kwam het hoogtepunt: honderd opgeblazen zwembandjes. Als bewegend decor gooide wij deze in het publiek. Wat er gebeurde? Ze vingen de bandjes, lieten deze leeglopen en propte het in hun tas, allemaal! Deze Grieken hadden het écht niet begrepen.’
Een Griekse tragedie: Costa Plenty werd Costa Empty
Peter: ‘In opdracht van een strandtent in Bloemendaal zouden wij een maandelijks feest organiseren.’ Gemma: ‘Costa Plenty, vernoemd naar een Griekse wijk in Australië vol suikerspinhuizen en witte beelden. Het feest was over de top aangekleed in lichtblauw en goud met badhokjes. Er waren massages en waxbeurten waar zelfs schreeuwende geluidsfragmenten voor waren opgenomen.’ Peter: ‘Tijdens de opening van het strandseizoen, stroomde de regen met bakken uit de hemel. Stonden wij daar met vijftig man aan dj’s, performers en personeel. En welgeteld drie verkochte kaarten. Niet vijftig ofzo. Nee, drie.’ Gemma: ‘Waarom Costa Plenty in Costa Empty veranderde? We kwamen erachter dat de strandtent eventjes vergeten was om de flyers te verspreiden. Alle dozen stonden nog achter. De drie bezoekers kregen hun geld terug.’
Volle bak, lege tent
Peter: ‘Er was een enorme run op de roze toegangsmunten voor Plastic´, een clubavond in club Velvet in Amstelveen. Iedereen wilde erheen. Er waren tweeduizend kaartjes in omloop, maar dit zou nooit passen omdat de club maar tweehonderdvijftig man kon huisvesten. Geïnspireerd door een parkeergarage hadden wij een grote plastic lichtbak bij de ingang aangesloten. Hier stond met grote letters ‘vol’ op. Gewoon, omdat wij dit leuk vonden. Op de openingsavond deden wij om 22:00 voor de sfeer de bak aan. Porsches met potentiele gasten kwamen aanrijden… en reden vervolgens door! De tent bleef leeg, want de gasten dachten dat de club vol was! En niemand van ons begreep waarom ze doorreden of kwam op het idee om de bak weg te halen. We hebben de clubavond drie weken ‘vol’gehouden, mét brandende lichtbak, toen trok de eigenaar de stekker eruit. Uit het feest, welteverstaan.’
De slowfood aardappelschillers
Peter: Tijdens de eerste editie van Valtifest hadden wij een leuke show bedacht. Een patatkraam. Ieder half uur kwam er een grote kruiwagen met aardappels en die werden dan geschild door twee dames. Eerst netjes in stukjes, dan voorgebakken en dan in alle rust nagebakken. Echt een performance. Maar, friet is dé hardloper op festivals. Er waren vijfduizend mensen en dit was de enige plek waar je friet kon krijgen. De hele dag heeft er een gigantische rij vol hongerige chagrijnige mensen voor de kraam gestaan. De acteurs bleven in hun rol voor de boze meute. Maar de grote les is: zorg dat je altijd snel eten kunt serveren.’
Annie M.G. Smithchips en de confettimachine
Gemma: ‘Hollandse zuinigheid en zegeltjes sparen, dat was het thema van Oud Hollandsch Acid Feest. Mensen kwamen met winkelkarren de Paradiso in, ‘Chris Zegels’ deed een stompzinnige loterij en er was De Parade van de Dode Mensen. Jet Brandsteder deed Annie M.G. Schmidt na. Er is een lied uit Ja Zuster, Nee Zuster genaamd Twips. Wij noemden het ‘Chips’ en op het hoogtepunt van het nummer gooiden wij twee vuilnisbakken vol chips in de confettimachine. De directe reactie uit de zaal was: ‘gatverdamme!’. Peter: Het idee was dat dit leuk naar beneden zou dwarrelen. In plaats daarvan kwam er een hele vette, zoute aardappelpuree naar beneden wat niet meer schoon te krijgen was. Iedereen ging op zijn muil en we moesten extra schoonmaakkosten betalen. Misschien hadden we dit even moeten checken.’ Gemma: ‘Foutje bedankt.’
