Vrede op aarde. Miss World laat het altijd klinken als een haalbaar doel, maar wij weten: vrede is niet vanzelfsprekend. Daar moeten we bij stilstaan. Of, zoals ik deed, bij stilliggen.
Van 17 tot en met 25 september is het Vredesweek. Om te beseffen dat vrede iets kostbaars is, kun je zaterdag 24 september dansen bij Manifeest in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Een plek om links vooraan een vuist te maken op de beat én voor de vrede, luisterend naar tunes van 22Tracks en woorden van Kluun en Tommy Wieringa.
Het meesterlijke plan
Stilstaan bij vrede dus. Of liggen, zoals Yoko Ono en John Lennon in 1969 deden. Ze sloten zichzelf zes dagen lang op in suite 702 van het Amsterdamse Hilton hotel. Daar maakten ze gedichten, posters en liedjes. Dat wil ik ook, dus pitch ik een verhaal bij CJP’s hoofdredacteur. Het idee is om een dag in bed te liggen, terwijl ik betaald krijg. Een soort slapend rijk worden, maar dan wakker. Ze reageert: ‘Onder werktijd zeker? Nice try.’ Maar ik voel dat ik dit artikel moet maken. Dus, als verhalenmaakster in hart, nieren en ook graag een keertje in bed, offer ik mijn vrije zondag op om onder de wol te liggen. Of nou ja, onder een laken, want wol is van schaap en als ik schapen tel, val ik in slaap. En dat is geen verhaal.
07:14 uur
Bij het krieken van de dag ben ik wakker en zoals altijd beginnen mijn hersens meteen te ratelen. Wat ga ik vandaag doen? Wat vind ik van verplicht donor worden? Hoe gaat het refrein ook al weer uit Beyoncé’s Hold up? Normaal ga ik voor een douche en een blokje om. Vandaag blijf ik horizontaal in het gezelschap van boeken, laptop en mobiel. Nu maar hopen dat ik niet hoef te plassen.
07:17 uur
Oké. Ik moet plassen. What would Yoko Ono do? Ik besluit dat ik de regels niet heb verbroken als ik mezelf horizontaal door de kamer sleep en mijn benen gestrekt houd op de wc.
07:20 uur
Toch nog maar even slapen, want ik voel me nu al claustrofobisch.
09:16
Wederom wakker. Voor een vrolijke noot sla ik het boek van comedian Amy Schumer open, Het meisje met de onderrugtattoo. Ik ga stuk om ‘open brief aan mijn vagina’ en vind het afsluitende hoofdstuk over de mislukte tramp stamp op haar onderrug een hoopgevend en optimistisch betoog. Jeetje, wat ben ik lekker bezig voor de vrede.
12:45 uur
Het is tijd om het rommelende gebied in mijn maag te kalmeren. Ik sleep mezelf over de grond richting keuken en vind alleen een melige appel in de fruitschaal. Heeft mijn brein dit opzettelijk gedaan? Vind mijn onderbewuste dat ik, naast in bed liggen, óók nog in hongerstaking moet? Dit heeft niets te maken met vrede, lichaam! Dus los ik de hongerproblematiek op door online een salade te bestellen met veel pitten en zaden. Want wie zaait, zal oogsten. Ja, dat is diep hè?
13:32 uur
De deur liggend voor de bezorger openen voelt een tikkie gênant. Dus doe ik staand open, neem de tas aan en gil naar binnen: ‘Henk, je eten is er’. Zo lijkt het net alsof ík niet degene ben die geen boodschappen heeft gedaan. De bezorger denkt nu vast: ‘Wow, die Henk is echt lui en dit meisje is vet cool, omdat ze voor hem opendoet.’ Wat weer afleidt van het feit dat ik geen kleingeld heb voor fooi. Ik klap de deur dicht en kijk prikkend in mijn saladebak een aflevering van Unbreakable Kimmy Schmidt. Een serie over een meisje dat jarenlang was gekidnapt. Ik kan goed identificeren met het hoofdpersonage, want ik voel me ook opgesloten.
15:41 uur
Om de mensheid te inspireren, schrijf ik een gedichtje over vrede. Het heet: Vreden zonder ‘n’.
‘Alles met ‘te’ ervoor is niet goed.
Ook niet tevreden.
Ga liever voor vreden.
Maar dan goed gespeld.’
Briljant, al zeg ik het zelf.
15:45
[Op de melodie van Ciske de Rat.] ‘Had ik maar iemand om… tegen te praten.’ Ik scrol wat op WhatsApp, Facebook, Instagram en uiteindelijk (uit pure wanhoop) zet ik ook maar een datingapp aan. Misschien moet ik een man regelen die bij me in bed komt liggen? Ik swipe door de lijst aan executive creative branding company owners, die gekoppeld zijn aan geposeerde kiekjes met flessen drank, en besluit in plaats daarvan een sneeuwengel te maken van mijn dekbedovertrek.
17:08 uur
Als ik druk met mijn benen in de lucht fiets om doorligplekken te voorkomen, gaat de telefoon. Het is vriendin X.
‘Marty, wat ben je aan het doen?’
‘In bed aan het liggen voor de vrede, jij?’
‘Het is super lekker weer! We gaan barbecueën in het park, kom!’
‘Maar ik ben nét lekker bezig voor wereldvrede…’
‘We zitten bij het standbeeld, tot zo.’
17:09 uur
Ik buig mijn bovenlichaam in zittende positie. Zwiep mijn benen over de rand van het bed. Steun mijn handen op mijn knieën. Geef kracht. In mijn hoofd gilt een stemmetje, ‘Verzet je! Doe het voor de vrede, de journalistiek en je verdomde eigenwaarde.’ Maar mijn lichaam en geest zijn losgekoppeld. Ik doe een poging om mijn T-shirt met peace-teken te vinden. Besef dat ik helemaal geen T-shirt met peace-teken heb. Pak een shirt met bloemen in het kader van flower power. Klap de deur achter me dicht en ren naar buiten. VRIJDHEID.
Ja, beste lezers. Ik heb gefaald. Maar heb er vrede mee. Misschien vind je nu dat ik de ruggengraat van een marshmallow heb, maar ik geef zero fucks. Ik ga vieren dat ik in vrede leef. Dat ik niet dagelijks drones hoor rondvliegen. Of bang hoef te zijn voor een aanslag. Of familie of vrienden ben verloren door geweld. Dat vier ik met de liefde van mijn vrienden. In de zon. Met een vegaburger. En wat betreft de bed-in? Die poging herkans ik wel op 24 september om 17:00 uur in een groot bed op het Leidseplein voor de Stadsschouwburg. Samen met jullie.
